Historia Dolnej Odry

Do końca XIX wieku prawie nienaruszone i nieużyteczne dla ludzi podmokłe lasy olsowe i łęgowe poczęto karczować, grunty zostały wysuszone i przygotowane do zagospodarowania, a na łęgach chronionych przez wały zbierano siano. Ludność wzniosła również pierwsze wały przeciw powodziom.
Szeroko zakrojona na początku wieku XX budowa wałów ochronnych i zabiegi regulacyjne znacznie zmieniły krajobraz nad Odrą. W 1904 roku parlament pruski uchwalił ustawę "Program odprowadzania wód Dolnej Odry" i tym samym stworzył podstawy do obecnego systemu polderów. Począwszy od roku 1904 w ciągu 27 lat zbudowano wały ochronne o łącznej długości 177 km i nie mniej niż 129 urządzeń wodnych: śluzy dla statków i łodzi, jazy i mosty. Na wzór holenderski zbudowano system polderów. Główny nurt Odry przesunięty został na wschodni brzeg doliny. Wykorzystując odnogi Odry stworzono w zachodniej części doliny nową drogę wodną. Zarówno Odra jak i nowy kanał Hohensaaten - Friedrichsthaler - Waserstrasse stały się dostępne dla żeglugi
Chronione wałami łąki mogły być w letnim półroczu wykorzystywane gospodarczo. Na mokrych polderach po otwarciu w listopadzie urządzeń wpustowych i wypustowych wody Odry mogły przepływać przez całą dolinę. Dolina Odry przypominała wówczas jezioro, z którego wystawały drzewa. Od kwietnia wraz z obniżającym się poziomem wody, zamykano urządzenia wodne. Zielone łąki nadodrzańskie, wykorzystywane gospodarczo, przez 6 miesięcy dominowały w krajobrazie.
Zniszczenia II wojny światowej doprowadziły do rezygnacji z kontrolowanego systemu zalewania polderów w północnej części doliny. Naturalne, niekontrolowane przez człowieka zmiany poziomu wody, stworzyły w polskiej części doliny Odry warunki życia podobne do panujących przed wiekami. Po stronie niemieckiej system został jednak odbudowany i uzupełniony o nowe urządzenia hydrotechniczne. Przeprowadzona po II Wojnie Światowej na terenie NRD reforma rolna przyniosła socjalistyczną kolektywizację. W latach siedemdziesiątych zaczęła się industrializacja i intensyfikacja rolnictwa. Rozległe obszary upraw monokulturowych, zwiększone użycie maszyn, chemiczne nawożenie i zastosowanie chemicznych środków ochrony roślin spowodowało ogromny wzrost wydajności upraw (wielokrotne sianokosy). Do 1990 roku większość ludzi zamieszkujących na terenach wiejskich zatrudnionych była w rolnictwie.